New York Times najwyraźniej podąża wbrew swojej poprzedniej narracji, podnosząc pytania dotyczące medykalizacji dzieci identyfikujących się jako transpłciowe. W zeszłym roku opublikowała raport zatytułowany “Wstrzymali dojrzewanie, ale czy jest to koszt?”, a na początku tego roku kolejny zatytułowany “Kiedy uczniowie zmieniają tożsamość płciową, a rodzice o tym nie wiedzą”. Pisarka Pamela Paul napisała artykuł, w którym wypowiada się przeciwko szybkiej afirmacji płci, opierając się na przykładach młodych ludzi żałujących, że przeszli fizyczną zmianę płci z powodu dysforii płciowej, zanim w pełni zrozumieli przyczyny leżące u jej podstaw.
Mimo że wiele tytułów informowało o tej kwestii, badanie tych argumentów przez NYT ma większy wpływ kulturowy ze względu na liberalne grono czytelników. Krytycy postrzegają to jako znak, że kwestie związane z aktywizmem i polityką transpłciową zyskują szerszą akceptację dla otwartej dyskusji.
Artykuł kwestionuje założenia wielu aktywistów transpłciowych, stwierdzając, że inne wyjaśnienia dysforii płciowej nie zostały zbadane przed przejściem na inną płeć. Dzieje się tak, gdy Paul przeprowadza wywiady z terapeutami na temat ich obaw dotyczących leczenia dzieci z dysforią płciową.
Paul sugeruje bardziej ostrożne podejście niż to, które jest obecnie promowane w społeczności LGBT. Nawiązuje do historii lekarzy i rodziców represjonowanych za kwestionowanie modelu szybkiej transformacji narzuconego przez ruchy LGBT. Jest to wyraźnie odmienne stanowisko od wcześniej przekazywanych narracji przez NYT, co stanowi znaczącą zmianę w dyskursie kulturowym na temat tożsamości transpłciowych.
Dyskusja na temat tego post